Clarissa

Geboren in Sint Joost in 1990

'Be Fearce', overal en in alles. Laat niemand je doen geloven dat je zwak bent. En laat je vooral door niemand behandelen alsof je zwak bent. Want dàt ben je niet!

Mijn naam is Clarissa. Ik ben geboren in 1990 en groeide op in Sint Joost. Mijn grote passies zijn muziek en zang. Heerlijk. Tekenen deed ik vroeger ook zeer graag. Maar mijn huidige hobby is nu vooral online shoppen!

Ik weet alles over opgroeien in Brussel tussen 1990 tot 2000. De schrik zat er toen goed in met jongerenbendes. Groepen van zowel mannen als vrouwen kaapten de buurten en bepaalden de sfeer. Wij woonden nog in een rustige wijk met Turkse en Arabische buren. Een beetje folklore, zelfs.

Mijn familie woonde vlakbij. Zeg maar dat ik opgroeide in een écht Afro milieu.

De lagere school was meestal leuk. Daarna begon ik mijn secundair onderwijs in Sint-Pieters Woluwe in een ASO opleiding. In de ganse school waren er slechts drie zwarte leerlingen; mijn broer, een ander meisje en ik. De leerkrachten en leerlingen konden totaal niet met ons om. De witte Belgische kinderen zaten vooraan in de klas en de anderen - wij zwarten en Arabieren - zaten achteraan, of je nu goede resultaten behaalde of niet.  

Later zat ik op scholen met meer diversiteit. Ik volgde de technische richting aan het college Sacré Coeur van Ganshoren. Een gemengd publiek met meer zwarte leerlingen en dat voelde fijner. Daarna ben ik in Laken naar school geweest waar ik kantoor studeerde. De enige witte leerlingen op die school waren Oost-Europeanen, dus ook geen Belgen. Daar konden ze ons niet meer hokjes steken! Ik werd in die periode steeds trotser om zwart te zijn. Als iemand toen iets kwetsend zei over mijn kleur of origine, was ik niet bang om me verbaal en fysiek te verweren.

Ik was er toen nog van overtuigd dat ik in Wall Street zou gaan werken, de beurs en zo. Toen ik besefte dat dat niet zo evident is als je niet wit bent, heb ik beslist om te doen wat voor mij wel mogelijk was.

"Maar zolang mijn kinderen van mijn zorgen als moeder kunnen genieten, des te beter. En ik geniet er natuurlijk van hen te zien opgroeien."  

Momenteel werk ik als thuisblijvende moeder, wat zeker even zwaar is als een job van 9 tot 5. Ik wil niet enkel thuis poetsen, eten maken en voor de kinderen zorgen. Naast dit alles volg ik verschillende opleidingen, zo heb net de opleiding medisch secretaresse afgerond.

Maar zolang mijn kinderen van mijn zorgen als moeder kunnen genieten, des te beter. En ik geniet er natuurlijk van hen te zien opgroeien. Weet je, ik kom uit een gezin met een moeder die twee jobs combineerde. Het was zo leuk die momenten dat ze thuis was. Maar meestal werd ik 's morgens wakker en was ze al vertrokken of ik ging 's avonds slapen en ze was nog niet thuis...

Vrouwen die thuisblijven voor het huishouden en de kinderen, vindt men 'normaal'. Van mannen wordt eerder verwacht dat ze voor brood op de plank zorgen. Maar dat klopt niet met mijn realiteit. Ik heb altijd gezien hoe vrouwen juist ook voor dat brood in huis zorgden. Vrouwen komen thuis van hun werk, doen het huishouden en zorgen voor iedereen. Maar mannen... olala- die komen thuis van hun werk en vinden het oké om te klagen. Ik denk dat de maatschappij mannen zo heeft gevormd. Ik merk ook een groot verschil. Als een 'Europese' vrouw thuis blijft, zeggen ze dat ze haar carrière 'on hold' zet om zich op de kinderen te focussen. Iedereen vindt haar sterk, ze krijgt alle lof omdat ze zich 'opoffert' voor de opvoeding van haar kinderen. Maar als vrouwen van andere origine thuis blijven, vindt men dat 'normaal'. Of erger, als deze vrouwen kiezen om niet uit huis te gaan werken, zegt men dat 'hun cultuur' dat verplicht, of 'ze mogen niet werken van hun man', of - nog erger - omdat ze te lui zijn om te werken. Ik vindt het cool om er te zijn voor mijn kinderen.

"Men vraagt ons om terug te gaan naar waar we vandaan komen. Maar thuis is hier. Ik ben hier geboren" 

Mijn ganse leven voel ik me anders en anders behandeld. Van de lagere school tot en met nu. Familieleden die niet zwart zijn, kunnen soms zulke onzin uitkramen. Of ze laten je merken aan hun gedrag dat jij die rare andere bent. Pijnlijk, hoor. Niet zo lang geleden heeft mijn huisarts me zwaar gechoqueerd. Ik had hem verteld over mijn miskraam en hij zei: 'Oh, maar dat is niet erg ... jullie zijn toch al met genoeg'. Of recent, een sociaal assistente die me vroeg: 'waarom hebben jullie toch zoveel kinderen?' Zo kwetsend, allemaal. Ik kan zulk gedrag enkel verklaren met 'on dérange', we storen jullie. Maar waar en hoe storen we eigenlijk? Voor 'Europeanen' maakt het niet uit of je vriendelijk en gastvrij bent. Het maakt hen niet uit dat er ooit slavernij geweest is en we samen een koloniaal verleden delen. We storen. Men vraagt ons om terug te gaan naar waar we vandaan komen. Maar thuis is hier. Ik ben hier geboren. Of ze zeggen: 'ze pakken ons werk af'. Maar wie gaat er dan de jobs doen die niemand wil? Als ik overdag thuis naar muziek luister, klopt de buurman wel 'ns op de muren. Maar als hij 's nachts om één uur lawaai maakt met zijn vrienden - en we niet kunnen slapen - vindt hij dat normaal. Of we nu goede burgers, hoffelijke buren of zorgzame ouders zijn, het maakt vaak niet meer uit. We storen.

"Als anderen me hun problemen willen toevertrouwen, ben ik hun luisterend oor. En als dat hen het leven lichter en gelukkiger maakt, doet me dat veel plezier." 

Ik zou graag tegen àlle jonge vrouwen willen zeggen: 'Be Fearce', overal en in alles. Laat niemand je doen geloven dat je zwak bent. En laat je vooral door niemand behandelen alsof je zwak bent. Want dat ben je niet. En studeer asjeblieft. Jongeren hebben vandaag geen excuus meer: er zijn bibliotheken, internet is overal. Iedereen heeft een smartphone op zak dus kom je niet weg met 'ik was niet op de hoogte van dit of dat...'. 

Weet je wat leuk is? Onder vrouwen gaat het er wel positiever aan toe. Als ik in de straat een andere Afrikaanse vrouw kruis en ze zegt: 'oh, ik vind je haar leuk!. Dat is zeer fijn. Ik houd mijn haren graag 'naturelle' en dat doen weinig zwarte vrouwen. Gelukkig wordt die natuurlijke look tegenwoordig meer en meer geapprecieerd. Het mag, want ik ben er trots op. En complimentjes krijgen, dat is leuk.

Ooit wil ik een boerderij beginnen. Zo gauw mijn kinderen wat ouder zijn om te begrijpen dat Afrika dé toekomst is, zijn we hier weg. Ik zou er alle dieren houden die ik nu verafschuw: koeien, varkens...😊 ofwel in RD Congo of in een andere Afrikaans land. We kunnen dan eindelijk lekker vlees eten in plaats van dat diepvriesvlees dat we nu moeten kopen.

En ik heb altijd al willen reizen, vooral Azië spreekt me aan. Of naar Paraguay of Uruguay, die staan ook op mijn lijstje. Let op, één of andere dag ga ik dat doen en ben ik weg.

Ik voel me meestal 'Zaïroise'. Ik ben opgegroeid in dat milieu. Met mijn ouders sprak ik thuis Lingala. Ze stonden erop ons één van de nationale talen mee te gegeven. Die trots voor het moederland zat in mijn opvoeding, in de ambiance bij ons thuis, in onze maaltijden,... Hier geboren of niet. Op mijn identiteitskaart stond tot mijn twaalf jaar als nationaliteit: Zaïrees. Mijn mama was nochtans Belg toen ik werd geboren. En ik zat op school tussen Arabieren Turken en al die andere nationaliteiten... dat alles gaf me niet echt het gevoel Belg te zijn. Maar als ze me vandaag zeggen dat ik de dubbele nationaliteit kan aannemen, doe ik dat onmiddellijk.

Ik ben er graag voor anderen. Als anderen me hun problemen willen toevertrouwen, ben ik hun luisterend oor. En als dat hen het leven lichter en gelukkiger maakt, doet me dat veel plezier.